Diagonalnie skomponowana scena ukazuje klęczącego, a właściwie skłaniającego się do uklęknięcia św. Wawrzyńca, który w geście adoracji, religijnej emfazy i duchowego oddania zwraca się ku unoszącej się na obłokach Madonnie trzymającej w ramionach Dzieciątko Jezus. Przedstawienie to osadzone jest w ciepłych barwach brązu i czerwieni, przepełniając obraz rozżarzoną, jakby zadymioną poświatą, co stanowi oczywiste nawiązanie do ognia, w którym skonał święty, ale też sygnalizuje zachód słońca – moment pożegnania się Wawrzyńca z tym światem. Kompozycja emanuje ciepłem i rozgrzanym powietrzem, dla którego przeciwwagą jest zarzucony na kolana Madonny ciemnobłękitny płaszcz.

Autor włożył wiele trudu, aby oddać bogatą, adamaszkową dalmatykę świętego męczennika – żyjącego w III wieku diakona rzymskiego, który, zgodnie z tradycją, dokonał żywota w okrutny sposób – przypalany na ruszcie. Tutaj jednak niewiele elementów przypomina o jego męczeńskiej śmierci. Jest nim oczywiście nieodzowny, znajdujący się pod Madonną potężny ruszt, będący jakby fundamentem jej tronu, oraz witka palmy, nawiązująca do palmy męczeństwa. Święty ukazany jest w dość typowej dla tego czasu pozie – jego głowa w nienaturalny sposób wychyla się ku Madonnie, ciało natomiast skierowane jest ku widzowi.

Scenie towarzyszą trzy uskrzydlone, uśmiechnięte putta, unoszące, a może podtrzymujące, podobne do waty obłoki, na których spoczywa Maria.  Ich roześmiane buzie antycypują radość i nadzieję na wieczną szczęśliwość, która dana będzie niebawem Wawrzyńcowi, a którą niesie męczeńska śmierć. Natomiast sama Madonna, o twarzy niewyrażającej uczuć, patrzy na świętego z beznamiętną powagą.

Giovanni Lanfranco, Madonna z Dzieciątkiem objawiająca się św. Wawrzyńcowi, 1617, 226 x 143 cm, Palazzo del Quirinale, pierwotnie kaplica dell’Annunziata